Od pierwszych minut obawiałam się, że to będzie obraz na kolanach, jako, że obrano konwencję rozmowy przyjaciela z przyjacielem. Jakkolwiek dokument jest przez to uczciwy, reżyser nie uchyla się od odpowiedzi na pytania trudne - i to niezależnie jakiego akurat etapu życia dotyczą. Ciekawy, kompleksowy obraz człowieka, któremu przyszło żyć w ciekawych i strasznych czasach - tak zupełnie historycznie, ale też z jakimś niesamowitym pechem (chociaż przynajmniej w jednym przypadku nie można mówić o bezwolności człowieka wobec losu) i szczęściem w życiu zawodowym i prywatnym.

W pełni się zgadzam. Imponujące jakie wzloty i upadki były udziałem tylko jednego człowieka. Nie byłem wcześniej świadom czego świadkiem był w czasie wojny - obraz opowiedziany przez ojca Polańskiego czy losy Stefana - straszne i nieludzkie, bardzo sugestywnie i plastycznie opisane, tak mnie poruszyły, że co jakiś czas wracają do mnie gdy patrzę na swoje dzieci. Taka biografia w pełni zasługuje na fabułę.
Zaskoczyły mnie dwie rzeczy. Polański mieszkał w czasie wojny u trzech rodzin. Po wojnie, gdy odnalazł go ojciec i ten poznał nową kobietę, Roman nie zamieszkał z nimi (został u rodziny, która go ukrywała), bo "mieli tylko dwa pokoje i nie było warunków" - przechodzi nad tym do porządku dziennego - dla mnie to dziwne.
Ujęła mnie natomiast treść listu jaki napisał do swojej ofiary sprzed 30 lat. Pisze w nim, że jest jedyną osobą winną całego zdarzenia i podkreśla brak winy matki - to jest niesamowite, bo dla mnie to ona właśnie ponosi ogromną winę. Podkreślenie swojej pełnej odpowiedzialności mimo takich okoliczności bardzo mi zaimponowało.
Mam nadzieję że osoba, która weźmie się za fabułę opartą na życiu Romana Polańskiego podoła, bo materiał jest niesamowity.

Jeśli interesuje Cię życie Romana Polańskiego polecam również doskonały film dokumentalny "Roman Polański: ścigany i pożądany", gdzie dogłębnie przedstawiona jest sprawa z Samantą. Szkoda, że tak niewielu ludzi, którzy tak ochoczo oceniają jego postępowanie w procesie karnym w USA, widziało ten film, czytało książki, dokumenty i sprawozdania z przebiegu śledztwa, do których można bez problemu dotrzeć. To, co zrobił tej dziewczynie było z pewnością godne potępienia i odpowiedniej kary, ale również normalnego i sprawiedliwego procesu ze strony amerykańskich organów sądowniczych.

Tak, widziałem film. Nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak "Moje życie". Ewidentnie jednostronny, choć przedstawione fakty nie pozostawiają dla mnie wątpliwości, że Polański nie był potraktowany sprawiedliwie. Ot niezły film na temat głośnej sprawy Polańskiego.

Ciężko zestawiać te dwa filmy w jakimkolwiek porównaniu, bo to produkcje innego typu. Tak, czy siak - warto zobaczyć jeden i drugi.

I ten ból w oczach, kiedy opowiadał o Sharon. Wspaniały, wrażliwy człowiek.